“Een gezonde geest in een steeds ongezondere wereld”.
Dat was en is nog steeds mijn streven, en daarom startte ik ooit deze blog waarin ik mij kon beslommeren over alles wat mij bezighield.
Want face it, de maatschappij wordt steeds gekkerder en gekkerder. Er zijn nogal wat momenten dat ik deze maatschappij niet meer snap. Wanen van de dag. Het geconstrueerde verval van maatschappij, politiek monisme, de app-waanzin (waarom moet echt alles via een app gedaan worden?), verlies van privacy, politieke splinterpartijtjes voor gekkies, racisme als politiek uitgangspunt, seksisme als politieke basis…
Daar schreef ik over. Soms puntig… en steeds vaker ook een beetje richtingloos. Tot ik op het punt kwam dat ik helemaal niet meer blogde. Kon bloggen. Ik nam waar. Ik had een mening over iets. Kon deze mening ook wel onderbouwen. En haalde mijn schouders op. Het zal wel.
En dacht fuck it, laten die gasten elkaar lekker de ogen uitkrabben.
Ik voelde steeds minder de noodzaak om mijn meninkjes te ventileren. Ik heb ze wel, maar goh, de drive om te schrijven was er ook niet meer. De blog hiervoor was ook alweer van augustus 2019, dus zes maanden eerder. En het boeide mij niet meer.
Ik leek ook de blogvaardigheid te verliezen. En de schrijfvaardigheid. En de denkvaardigheid. En de energie. En de wil.
Meer precies, ik voelde mij best uitgeput en bloggen… het kwam er niet meer van. De ongezonde wereld had grip gekregen op mijn gezonde geest. Steeds moeten denken over iets, het werd dwangmatig.
Ik had er geen zin meer in om mijzelf op te fokken over de waan van de dag. Opnaaien over de waanzin in de maatschappij. Ik ging mij terugtrekken in mijn eigen maatschappij en elke wappie die er niet in thuishoorde ging ik buitensluiten.
Mijn geest werd net zo ongezond als waartegen ik ageerde.
Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het was niet meer leuk.
Daarom gooi ik de toon van deze blog om. Ik ga het meer over leuke dingen hebben. Wil het meer over leuke dingen hebben. Film. Muziek. Eten. Koken. Andere bezigheidjes. Ik zal nog wel eens puntig schrijven over iets. Maar alleen als het echt niet anders kan.