Reclame! Steeds meer merk ik een afkeer van dat overmatige gebedel, het lawaaiige gezeur, de aandachttrekkerij en de niet meer verholen manipulatie van de consument. Ik ga even ranten. Gewoon ranten om wat van me af te schrijven.
Natuurlijk, reclame is nodig, al was het alleen maar om te weten dat de industrie weer eens wat nieuws heeft. Misschien is het wel interessant. Je kan nooit weten. Maar de manier waarop al dat getetter (want dat is het) tegenwoordig aan de consument wordt gevoerd, loopt de spuigaten uit. Zet de tv aan en de ellenlange reclameblokken vliegen je om de oren. Zet de radio aan en turf eens hoe lang de reclame voor en na het nieuws is.
Ik heb het gedaan, dat turfen, tijdens de Top 2000 op Radio 2 in december. Ik vond uit dat er vijf minuten reclame voor het nieuws was en vijf minuten na het nieuws… en het nieuws zelf duurde maar twee minuten. Twaalf hele minuten geen muziek, waar je wel de radio voor aan hebt. Van die twaalf minuten waren er slechts twee van het nieuwsblok die de aandacht konden vangen. De rest was gebakken lucht en eigenlijk een totaal niks. We zetten de radio ook uit. En soms ook niet meer aan, want we waren verbaasd dat na vier minuten na het nieuws de kust nog steeds niet veilig was. Dan geef je het op. Uit met dat ding en we gingen dus iets anders doen.
Die top 2000 duurt 156 uur. Dat is dus 156 maal 10 minuten (het nieuwsblok tel ik niet mee) is 1560 minuten is ruim 26 uur weggegooide tijd. Dus die top 2000 kan terug naar zeg 130 uur als al dat gebedel eens helemaal weg was. Halveer de reclameblokken en dan heb je nog een winst van dertien uur en blijven de luisteraars hangen. Want ja, wij haakten af en ik denk dat wij echt niet de enige in Nederland waren die dachten “laat maar zitten.”
En dan heb je de manier waarop al dat aanprijzen naar je hoofd gegooid wordt. Ik herinner mij een tijd dat er korte reclameblokjes waren met een aantal advertenties. Klaar. Even een kleine onderbreking, om even snel naar toilet te gaan of iets te schenken.Toen kwam er iemand met de vondst om een follow-up achter een boodschap te plempen. Dat vond ik op dat moment – ik geloof begin jaren 90 – niet eens zo’n gek idee. Het stoorde me niet. Toen niet. Maar blijkbaar werkte het, want de meeste advertenties werden in korte tijd voorzien een follow-up. Het onderscheidend vermogen van een follow-up verdween als sneeuw voor de zon.
Je voelt hem al aankomen. De follow-up werd dus gevolgd door een tweede follow-up, en een derde, en een vierde. Voeg daarbij de langere blokken, het hardere geluid, het ronduit toeschreeuwen en dan ben je het zat. Had ik al gezegd dat er ook meer reclameblokken zijn? Bij deze dan.
Natuurlijk, reclame is nodig, mits het met mate wordt toegepast. De media van tegenwoordig zijn echter vergeven van reclame tot een zodanig niveau dat mensen de tv en de radio uitzetten. Dat is vast niet de bedoeling van de reclamemakers. Ik draai wél alles weg en uit. Ik hoef dat allemaal niet meer te horen.
Einde rant.