En daar sta je dan in je blote pipi, in een zaaltje, een studio met overwegend vrouwen – nou ja, alleen maar vrouwen, die je steeds even snel bekijken en dan op papier of doek het beeld neerzetten.
Ja, ik heb een nieuwe bezigheid tussendoor. In maart 2012 (oei, zo lang alweer?) meldde ik mij aan bij het UCK om model te zijn. Dat duurt per keer een uur of twee en het levert een zakcentje op, wat altijd is meegenomen. In maart 2012 ben ik een keer opgeroepen. Toen kwam er echt een hele tijd niets, totdat ik in oktober 2014 weer werd gevraagd voor twee sessies in november. Ik meldde mij in 2012 aan, omdat ik eens wat anders wilde. Ik wilde wat artistieker doen (Pretentieus? Moi??) en ik dacht dat model zijn een gemakkelijke klus is. Stilstaan of stilzitten gedurende een tijdje en daar een kleine vergoeding voor krijgen. Wat wil je nog meer?
Dus daar ga je dan heen. Je bent benieuwd hoe het in het werk gaat. En je hebt twee vragen: Of het niet raar is. En of het niet zwaar is.
Nee, het is niet raar. Je wordt echt allerhartelijkst ontvangen. Je krijgt een instructie wat er van je verwacht wordt – mij werd laatst gevraagd gewoon te zitten maar steeds met een andere pose zodat de cursisten die poses over elkaar moesten tekenen – er is verder gewoon overleg, je kan een beetje dollen op momenten en het is allemaal erg ontspannen. En je krijgt koffie tussendoor. Jawel, ook dat is erg fijn!
Zwaar
Maar is het zwaar? Het kan flink zwaar zijn. Het is niet zomaar even een beetje zitten, staan of liggen. Nu is dat liggen een klus wat ik wel een paar uur kan volhouden, en dat zitten ook wel, maar soms moet ik een staande pose aanhouden voor zeg een half uur die echt niet vol te houden is. Op 5 december (een derde keer trouwens, ze waren tevreden over mij) werd mij gevraagd om het rechterbeen op een laag stoeltje te zetten en de rechterhand op het bovenbeen te plaatsen, en vervolgens gedurende een half uur op het linkerbeen te staan. Dat was een gewenste pose wegens de openingen.
Dat. Gaat. Niet. Tenminste, mijn linkerbeen begon te trillen onder het massieve gewicht van wel 73,1 kilo. Gedurende die pose besefte ik dat mensen steeds van been wisselen om het gewicht te verdelen. Dan weer links. Dan weer rechts. Weer links. Alleen maar om steeds van draagbeen te wisselen. Dat kon ik dus niet, want het rechterbeen was op verzoek geparkeerd op een laag stoeltje en dat been gaf dus geen ondersteuning. Het enige wat ik had was een linkerbeen dat alle gewicht opving en met alle kracht die er in zat wilde voorkomen dat de boel instortte.
Ik heb het gehaald. Jawel. Dat dan weer wel. Ik probeerde vooral te luisteren naar de opmerkingen van de docente. Over de lijn van de rug, en de schouderpartij, de plaatsing van de hand. Kortom, de getekende pose werd beoordeeld bij de cursistes. Daar luisterde ik maar naar, om maar niet te hoeven denken aan dat trillende been. Dat been dat onderhand onder mijn heupen wegviel. Maar okee, ik haalde de eindstreep in die pose.
Een andere pose hield in dat ik moest hurken gedurende tien minuten. Nu moet je weten dat ik behoorlijk zwakke voeten heb. Ze zijn een beetje uitgezakt en ik noem ze flippers. Dat is niet erg, maar een flinke belasting zoals op hurken kunnen ze niet lang aan. En als de ondergrond koud(er) is krijg je KRAMP. Je flippers krijgen kramp als ze het koud krijgen in een vreemde stand. Dat is wel erg.
En soms mag je je uitvleien over een matras voor de lange opdracht.
Stressloos
Maar ik vind dat poseren niet erg. Het is leuk! De sfeer is ontspannen, er staan niet steeds iemand jachtig te wezen aan je bureau, er is geen gedraaf, geen 20 dingen tegelijk, geen blérende telefoons overal, maar rustige poses en het rustige gekras op papier. De stress van het bedrijfsleven is hier afwezig. Ik hou daar van. Ja, daar hou ik van. Ik weet dat ik bloednerveus word van de stress van het bedrijfsleven. Dat moet ik niet hebben. Liever niet. En als ik wat alternatief geld kan verdienen met wat modelwerk vind ik het best. Ook als dat je blote pipi betekent. Boeien. Ik pas mij gewoon aan en neem de gewenste stand aan. Dat ben ik aan ze verplicht.
Hiernaast plaats ik een werk van Nicolette van Heesch die heel vriendelijk toestemming gaf voor publicatie. Ik kan niet zo tekenen helaas. En mijn vraag is om ook eens op de blog van Nicolette te kijken waar ze schrijft over het tekenen.