L’histoire se répête.
Geschiedenis is een aaneensluitende periode van oorlog, slechts tijdelijk onderbroken door perioden van vrede.
Ten tijde van de eeuwwisseling overwoog ik het volgende:
elke eeuw had te maken en werd gedomineerd door maatschappelijke onrusten, opstanden, revoluties en oorlogen. Geen enkele eeuw is daarvan verschoond gebleven. Relatief korte perioden van vrede en rust werden steeds weer op de proef gesteld door toenemende spanningen, oorlogen, maatschappelijke uitbarstingen en uiteindelijk omwentelingen. Waarna de cirkel weer rond was, en achteraf gezien, steeds op weg naar de volgende crisis.
En ik dacht:
Dat gebeurt dus ook in de komende eeuw. Kan niet anders.
Wanneer gaat het in de 21e eeuw mis?
L’histoire se répête.
Na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog klonk het eensluidend en terecht “Dit nooit meer!”
Maar inmiddels komen de crises naderbij. Langzaam, maar zeker.
Oorlog op de Balkan, oorlogen in het Midden Oosten, dreiging vanuit het zuiden, dreiging vanuit het oosten. Hernieuwde Koude Oorlog. Rammelende EU. Klimaatverandering. Migratie. Islamisme. Maatschappelijk onrust, toenemende armoede, polarisatie tussen bevolkingsgroepen, maatschappelijke tweedeling, geweldspiralen, moorden, overvallen, maatschappelijk verval, vervuiling, en dan zal ik er nog wel een stel factoren vergeten zijn.
L’histoire se répête.
Nederland en West-Europa zitten nu in de langste -beter: minst korte periode- van vrede. Die periode duurt inmiddels 74 jaar. Het Interbellum (1918-1939) duurde 21 jaar. De periode daarvoor (Einde Frans-Duitse oorlog 1871-1914) 43 jaar. Reguliere speeltijd is voorbij, we zitten dus al ruim in de verlenging. Maar het rammelt wel.
In elke eeuw zit de mens te bokken.
In elke eeuw zien we maatschappelijke onrusten, opstanden, revoluties, oorlogen. Geen enkele eeuw is daarvan verschoond. Inmiddels is al bijna 20% van de 21e eeuw voorbij.
In de komende 80 jaar gaat het mis.
En het komt al aardig dichtbij.
Dat duurt geen 80 jaar meer.