Al die kakofonie!

door | augustus 26, 2019

Zaterdag 24 augustus verscheen er een bericht over alarmstress in de zorg. Personeel wordt stapelgek van de vele alarmpjes, belletjes, fluitjes, lichtjes die veelal ook nog eens vals zijn. Ze moeten er wel eerst op reageren om erachter te komen dat het vals alarm is. Die kakofonie van aandachttrekkertjes levert stress op.

Daar kan ik in meekomen. Nu werk ik wel niet in de zorg; werken in de zorg maak mij binnen een dag ook ziek. En ik heb heel veel respect voor degenen die de zorg dagelijks kunnen opbrengen. Maar ik herken het wel.

Lawaai

Is het je wel eens opgevallen hoeveel zinloos geluid er in het dagelijkse leven is? Muzak in de winkel, muzak in het winkelcentrum, dreunmuziek in kledingzaken, zinloze omroepgeluidjes in de Utrechtse tram (“Niet! Meer! Instappen!”), toiletdeuren in de nieuwe NS Sprinters die je toeroepen dat ze open gaan. Of dat ze dicht gaan. Iets wat je zelf ook kan zien. Zijn wij soms debiel? De enorme stroom omroepberichten op stations, zoveel dat je er niet eens meer naar wil luisteren en zoveel mogelijk wegfiltert. De echt LOEIHARDE fluit dat de treindeuren dicht gaan. Boomcars op straat, met stereo op 10.. die horen het niet eens meer als ze iemand aanrijden. Lawaaimotoren waarvan de ramen gaan klapperen en je je eigen gewenste tv-geluid niet meer hoort. Blérende stereo buiten op straat tijdens de Uitmarkt. Onnodige piepjes, bliepjes, knerpjes op de laptop die steeds maar weer aandacht vragen. Vuurwerk alsof het oorlog is.
Het gaat ook steeds harder. Iedereen schreeuwt tegen elkaar op om nog gehoord te worden. En de ander gaat weer even harder. En een ander…

Opgevallen dat kinderen niet meer huilen? Ze krijsen. Anders worden ze niet gehoord.

Overal is geluid. Overal is licht. Je kan er ook niet aan ontsnappen. Blijkbaar wordt gedacht dat dat leuk en zinvol is. Ik vind van niet. Als ik ergens heen ga en ik hoor al op 500 meter de dreunende bastonen van iets klinken denk ik “oh jee”, en ik draai om. Je wordt er bijkans gek van.

Stilte

Daarom pleit ik voor stilte. Pleur op met die onnodige en ongevraagde herrie. Als ik muziek wil horen, zet ik wel een plaat op of ga naar een concert. Die herrie hoeft mij niet te worden opgedrongen. Als ik in de trein zit hoef ik niet te horen hoe een ander wordt toegeroepen dat de toiletdeur open of dicht gaat. Gaat mij niks aan. Al die geluidjes vragen alleen maar zinloze aandacht en voegen niets toe. Ondertussen ben je steeds maar aan het schakelen en aan het filteren. En dat is vermoeiend.

Stress

Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Ik wil die stress niet meer. Terwijl ik dit typ, is het stil. ik hoor alleen de ratel van de toetsen die ik indruk. En ik hoor mijn adem. Dat is genoeg. Geen telefoon. Geen gedoe.

Mag het eens een keertje stil zijn??

Wees aardig voor jezelf en een ander en deel dit!